Overal-in elke situatie- is er de mogelijkheid om je fantasie te gebruiken. Om in je gedachten te creëren wat je wenst te zien. Daarin blijven geloven en via je verbeeldingskracht zoveel moois te zien, dat is wat mij menige dag kleur geeft.
Vandaag is het echter grijs. Grijs in de lucht. Grijs in mijn hoofd. Grijs in mijn hart. Ik geloof nog altijd in wat ik hier in de eerste alinea schrijf. En ook is het nu vandaag grijs.
Mijn toolbox vol gereedschappen ligt in mijn gedachten open en ligt dus voor het grijpen. Toch sta ik even stil. Letterlijk en figuurlijk. Het kan niet anders.
Om me heen zie ik wat er allemaal op me ligt te wachten: mijn bedrijf, de was, de keuken, de belastingen, het boodschappenlijstje, enz.
De onrust in mijn hoofd en lichaam is niet te ontkennen. Stop!!!! Hoor ik in alles. Jarenlang hoorde ik deze signalen ook maar ging er tegenin, als was het de tegenspeler die de wacht aangezegd moest worden.
T:Stop!!
Ik: Stop? Nu? Heb je gezien wat er nog allemaal ligt?
T: Stop!! Dat kan ook anders.
Ik: Anders? Het is nu nodig. Dat kan niet anders.
Ik denk terug aan de interne discussies die ik geregeld voerde en nóg wel eens voer. Pfff vermoeiend…
Ik kijk naar de lucht. Nog altijd is deze grijs. Ik realiseer me dat wanneer mijn dag vandaag een filmscène of toneelscène zou zijn, dit het licht zou zijn dat ik als regisseur zou kiezen. Het zou de kijker ondersteunen om het gevoel van het personage nog duidelijker over te brengen. Ik glimlach. Ok de dag wordt vandaag dus een zwart wit film met grauwe tinten.
Ik kan de underscore van de scènes al horen. Cello ’s , violen, contrabassen vullen in gedachten mijn oren met hun bijpassende klanken. Ik stop met alles even en ben stil. De stilte lijkt lang te duren. Alleen maar stilte met een vleugje strijkorkest er zo nu en dan doorheen.
Wat lukt nu wel….? Vanaf de bank voel ik. Nog altijd lijkt het lang te duren. Wanneer ik op de klok kijk zie ik echter dat de tijd langzaam gaat. Niets aan de hand dus. Ik kijk in mijn hart en dan rolt er een traan over mijn wang. En daarna nog een.
Vanaf de bank kan ik nog van alles, realiseer ik me. En dus zijn mijn computer en telefoon mijn maatjes nu: om zaken te regelen, om op te nemen, om te editen, om die mensen te contacten voor wie het vandaag noodzakelijk is dat ik-grijs of niet-dit doe. Om – grijs of niet- het goud uit te delen om me heen. Het lukt. Ik herstel op de bank èn ik krijg werk gedaan. De kinderen op school en ik herstel èn creëer wat wèl lukt:
- was vouwen,
- verjaardagszaken regelen,
- overzicht in de chaos in mijn hoofd en lijf brengen,
- mijn agenda doorlopen en noteren wat er is/komt
- apps teruglezen om te kijken of er nog iets te onthouden is
- deze keer online boodschappen regelen,
- …
Het lukt. Met korte pauzemomenten. Even stil zitten. Even naar buiten staren. Even een loopje naar boven om een wasje weer aan te zetten. Het lukt. En het lukt om heel dicht bij mezelf te blijven. Het lukt:
Voor hen. Voor mezelf. Omdat dat is wat mijn personage wenst. Te doen wat wel lukt en daarmee die scènes vorm te geven, die ook in de film of het theaterstuk passen. Er ook horen. Voor de nuance: de grijze scènes.
In de vooravond wanneer het weer stil is beneden, kijk ik naar buiten. De lucht is roze: licht roze wolkvegen lijken als een schilderij zorgvuldig gemaakt te zijn als ware het een echt kunstwerk. Het grijs heeft plaats gemaakt. Roze en wit zijn er voor teruggekomen. Opnieuw weet een traan zich te tonen… Ik slaak een zucht van opluchting. Nog een aantal tranen werkt zich naar buiten. Als water nodig bij mijn aquarellen. Opdat de tranen niet verharden in ijs om mijn hart. Ijs dat de kans op het opzetten van maskers vergroot. Liever roze en witte strepen op het aquarel in mijn leven magisch zichtbaar geworden vanuit het grijs.
Het is een waardevolle dag vol scènes geworden met als titel: Carefully care so you can care fully.
“Met mijn expertise opgedaan in het onderwijs, theater en training sta ik je graag bij. Je zet jezelf letterlijk en figuurlijk weer in het licht. Ontdek wat je kunt doen in welke scène (situatie)die je meemaakt. Pak regie over je tekst, houding, handeling, intentie. Ik vertel je er graag meer over.
