Dyslexie bestaat eigenlijk niet. Dit zijn de woorden van een cliënt, we noemen hem voor het gemak even Joost (van Joost mag het weten). Joost kwam bij me met ernstige dyslexie. Hij kon niet lezen en schrijven en dan bedoel ik ook echt: Niet.
De lagere schoolperiode was hij doorgekomen met schoudermaatjes. Hier had ik nog nooit van gehoord, maar dat zijn dus “hulpjes” die over je schouder mee kijken en alles voorlezen.
Inmiddels zit Joost op het voortgezet onderwijs, na een zoektocht onder 12 scholen, die hem allemaal niet wilden aannemen. Joost zijn ouders zijn zelfs op een blindenschool wezen kijken en praten. Omdat dat misschien een optie zou zijn. Dan kon hij Braille leren en wie weet kon hij dan wel lezen.
Gelukkig was er een school, die hem wel wilde aannemen. Helaas, nu het einde van het schooljaar in zicht komt, beginnen ook zij te twijfelen. Met hulp en Chromebook en alle extra mogelijkheden valt het beslist niet mee. Maar hoe dan verder? Joost is intelligent genoeg, hij kan echt wel leren. De gevolgen van het niet lezen en schrijven worden nu steeds duidelijker zichtbaar. Alles hadden ze al geprobeerd; wekelijkse trainingen, bijles, extra oefeningen en trajecten, zonder zichtbaar resultaat. Tenminste als je 0,1 % verbetering niks mag noemen.
Blijft alleen nog de vraag open: Zou hypnotherapie kunnen helpen?
Het is toch een aandoening die in de hersenen zit, daar kun je toch niets aan veranderen?
Moeder belt op en heeft een lang gesprek. Zou het? Kan het? Nee onmogelijk. Maar, als nou toch?
Ik kijk niet naar wat niet kan, maar wat er wel aan mogelijkheden zijn.
Vanaf onze geboorte tot ongeveer 7 jaar zijn we allemaal gehypnotiseerd. Door onze ouders, docenten, familie en noem maar op. Alles wat ze zeggen wordt voor waar aangenomen.
Zou er niet ergens in het onderbewuste aangenomen kunnen zijn dat lezen niet goed is. Dat je dat dus niet moet doen. Wat als je dat onder hypnose weer terug kunt draaien. Dan is lezen wel leuk en niet moeilijk. Dan kun je makkelijk lezen en het begrijpen. Hoe mooi is dat?
Op deze manier zijn er al een aantal jongeren bij mij geweest, die van hun dyslexie, in welke vorm dan ook, afgeholpen zijn. Zij namen aan dat ze wel konden lezen. Net zo makkelijk, als ze ook jaren terug hadden aangenomen dat ze niet konden lezen. Dat etiket, dat label had hen ontzettend gehinderd, maar ze wisten niet hoe dit weer los te laten. In hun onderbewuste vonden ze die sleutel en lieten de overtuiging “Dyslexie” los.
Hoe mooi is het om te zien dat zij nu een studie op eigen niveau kunnen volgen en zelfstandig huiswerk kunnen maken. Dat toetsen binnen de tijd af zijn en de lesstof direct begrepen wordt.
Er wordt gezegd dat het erfelijk is en dat het een aandoening in de hersenen is, zodat er niets aan te doen is. Dat geloof ik niet, want onder hypnose is er al een aantal keer door de jongeren verteld dat ze wel kunnen lezen en schrijven toen ze jong waren. Alleen zijn ze het ergens “vergeten” hoe het moet.
Eén jongen zei: ik kon eigenlijk altijd al lezen en schrijven, alleen wist ik niet (meer) hoe het moest. Tot hij via hypnotherapie de sleutel kreeg en á la minuut wist hoe het moest. Nu kan hij een opleiding gaan doen die hij leuk vindt, op het niveau wat bij hem past. Hij kan zelf appjes lezen en opzoeken wat hem interesseert. Zelfs het menu in een restaurant is begrijpelijk en hij kan bestellen waar hij op dat moment zin in heeft.
Hoe fijn is het als een kind kan genieten van het lezen van een boek. Gewoon omdat het nu begrijpt wat er staat. Vaak leest een kind met dyslexie woorden, maar is er geen logisch begrip van de zin. Bij regel 3 hebben ze geen idee meer wat er bij de eerste zin stond. Er is dus niets leuks aan lezen want er zijn alleen maar losse woorden en die zijn op zich vaak niet eens herkenbaar. Het zijn dan alleen maar letters die ze aan elkaar proberen te verbinden en daar houdt alle logica op.
Nadat een kind tijdens de sessie, nog diep in hypnose vaak, al heeft geoefend en ervaren dat het nu wel goed gaat, kan hij het na de sessie ook. De knop is als het ware om. Het is nu eenvoudig om te ervaren dat lezen leuk is als je het verhaal kan volgen. Hoe heerlijk om in een verhaal te stappen en mee te gaan op reis. Om te kunnen “ verdrinken” in een boek.
Het is ook mogelijk dat het kind een innerlijk reis maakt tijdens een sessie en daar in orde maakt wat niet goed is. Veranderen is heel simpel. Stel het verkeerslicht (ergens binnen in je) staat op rood en zou op groen moeten staan om te kunnen lezen. Dan zet je dat gewoon op groen en is alles opgelost. Dit klinkt misschien ongeloofwaardig, maar zo snel en simpel is verandering mogelijk.
We hebben een enorm potentieel aan mogelijkheden waarvan we maar een klein deel gebruiken. Mijn wens is dat we allemaal minstens 10% meer gaan gebruiken en daarmee de wereld een stukje mooier maken.
Trouwens DaVinci, Picasso, Mozart, Tom Cruise, Jamie Oliver en Steven Spielberg zijn zomaar een paar beroemdheden die ook dyslexie hadden (hoewel het label toen nog niet geplakt werd). Het betekent dus zeker niet dat je dom bent. Alleen hebben wij in het verleden ooit bedacht dat we in een bepaalde volgorde letters en woorden moeten lezen. Dat is een afspraak en iedereen moet zich daaraan houden of je het kan of niet. Ons schoolsysteem is wat dat betreft ook niet optimaal om deze kinderen te supporten. Er zijn veel regels en in ons schoolsysteem wordt van je verwacht dat je volgens deze standaardregels leert en jezelf ontwikkelt. Heel veel oefenen is daar helaas ook onderdeel van. Je oefent echter iets wat niet kan. In zo’n situatie kun je net zo goed proberen een Russisch boek te lezen en begrijpen. Geloof me, dat lukt je niet.
De eerste vraag van mij aan een kind is: Wat heb je allemaal geleerd, wat je niet zou hebben geleerd als je geen dyslexie had gehad? (ja je mag de vraag 2 keer lezen…)
De meeste kinderen hebben geleerd om heel goed te onthouden wat er gezegd is. Nalezen was geen optie, het geheugen trainen wel.
Vaak kan een kind heel mooi tekenen of schilderen. Hebben ze een perfect oog voor detail.
Ook hebben ze vaak op een andere manier heel creatief leren denken om informatie te ontdekken en op te slaan.
Jammer dat school daar niet meer naar kijkt, dat alles gericht is op lezen en schrijven. Zelfs rekenen gaat soms niet goed, omdat de sommen in verhaalvorm aangeboden worden. Als het begrijpen van tekst niet lukt, is ook rekenen ineens een probleem. Zo creëren we problemen die er niet zijn en helpen we een kind om zich nog minder fijn, blij of gewaardeerd te voelen.
Hoera! Lang leven onze systemen.
Dit is natuurlijk wat sarcastisch gezegd, maar diep in mijn hart voel ik boosheid en verdriet als er weer een kind komt waar een label opgeplakt is en die zich niet gelukkig voelt. Waarom? Omdat wij bepalen hoe het zich hoort te ontwikkelen. Ieder kind heeft het recht om blij, zorgeloos en gelukkig te zijn. Ieder kind heeft zeker ook recht om zijn eigen pad te lopen en tegenwerking te krijgen.
Zonder modder geen lotus en zonder transformatie geen vlinder.
Gerda Warris – In trance
